خواجه بشیر احمد انصاری
2020 تاریخ: 18 جوزای 1399 – 7 جون
چند روز پیش، عید فطر را تجلیل کردیم و در این عید و سایر عیدها مردم ما عادت دارند تا به دیدار دوستان و خویشاوندان خودشان رفته و با گفتن «داخل حاجی‌ها و غازی‌ها» عید را به هم‌دیگر تبریک گویند. غازی‌ها به کسانی اطلاق می‌شود که در برابر تجاوز بیگانه‌گان غیر مسلمان ایستاده و از خودشان رشادت نشان داده‌اند. من چنین شیوه تهنیت‌گویی را در میان هیچ ملت مسلمان دیگری تا هنوز ندیده‌ام که بیان‌گر تاریخ چند قرن اخیر افغانستان می‌باشد؛ تاریخی که جنگ‌هایش با خارجی‌ها بوده و مردم از مناسبت‌های عیدی‌شان در جهت بسیج عمومی برای «غزا» سود جسته‌اند. گروه‌های تروریست و خون‌ریز و پشتی‌بانان بیرونی‌شان از این ذهنیت جمعی، خوب آگاه‌اند و با استفاده از آن، افراد و گروه‌ها را بسیج کرده و جنگ‌شان را بر بنیاد همین ذهنیت بیمه می‌نمایند.
تروریسم با آن‌که از پیش‌رفته‌ترین فراورده‌های جنگی «کفار» سود می‌جوید، ولی هیچ ابزاری در این میدان برنده‌تر از سلاح «مشروعیت» دینی نمی‌توان یافت. آخر آن کودک «معصوم» زمانی که کمربند انتحار را می‌بندد، در آن لحظه چه بهایی غیر از رسیدن به بهشت و رضای خدا خواهد توانست قناعتش را حاصل نماید و باز کدام نیرویی خواهد توانست با او به مقابله بر خیزد.
همان اندازه‌ای که سلاح زهرآلود «مشروعیت» دینی خطرناک است و کشنده، به همان اندازه، کار کسانی که از تروریسم «اسلامی» مشروعیت‌زدایی می‌کنند و جرأت و توانایی تولید این پادزهر را دارند، موثر می‌باشد که هدف قراردادن علمای دینی، پیش از دیگران، خودش بیان‌گر همین اهمیت می‌باشد.
مشروعیت‌زدایی دینی از مشرب آدم‌کشان، یکی از عمده‌ترین راه‌های پایان بخشیدن به استفاده‌ی ابزاری این گروه‌ها از دین تلقی می‌گردد که می‌تواند در پایان دادن به جنگ و رسیدن به صلح کمک کند. حفاظت از جان دانشمندان مظلوم و بی‌دفاعی که در جهت مشروعیت‌زدایی دینی از این هیولای خون‌آشام می‌رزمند، وظیفه همه ما است.
علم حق را ساحری آموختند – ساحری نی، کافری آموختند
هر طرف صد فتنه می‌آرد نفیر – تیغ را از پنجه‌ی رهزن بگیر!