خواجه بشیر احمد انصاری
تاریخ: 7 میزان 1398 – 29 سپتامبر 2019
دیروز صد‌ها هزار شهروند افغانستان رفتند تا زعیم سیاسی خویش را انتخاب و یک روز مهم دیگری را ثبت تاریخ کشور نمایند.
برای دردهای جامعه‌ی ما نسخه‌های فراوانی تجویز گردیده که به باور نویسنده، انتخابات و دموکراسی و سیستم حزبی یگانه راه رسیدن به استقرار سیاسی و عدالت اجتماعی و وحدت ملی در کشور ما به شمار می‌رود. پاد‌زهر تبعیض‌های گوناگون اجتماعی را نیز می‌توان در همین نسخه جست‌وجو کرد.
در حالی که برگزاری انتخابات را جشن می‌گیریم، لازم است یک بار دیگر از موانعی یاد کنیم که دموکراسی افغانستان با آن‌ها روبه‌رو بوده است. یکی از این موانع، وابسته بودن کشور به کمک‌های خارجی است، طوری که همه ما، در این دو دهه‌ی اخیر، شاهد نقش فیصله‌کننده بازیگران بین‌المللی در تعیین نتایج انتخابات بوده‌ایم.
کمک‌های خارجی را می‌توان یکی از عوامل مهم دیكتاتوری نیز به شمار آورد که تاریخ زمام‌داری عبدالرحمن خان و نادر خان و حزب دموکراتیک و طالبان از نمونه‌های بارز آن به شمار می‌رود. در میان تنظیم‌های جهادی هم حالت به نفع دموكراسی نبود، زیرا چرخ فعالیت تنظیم‌ها با نیروی كمك‌های خارجی می‌چرخید؛ کمک‌هایی که از كانال رهبران می‌گذشت و دیگر هیچ عضوی به شمول معاونان آنان نمی‌دانستند این پول از كجا می‌آید و به كجا می‌رود.
فرهنگ سیاسی حاكم بر اندیشه و روان جمعى ما عامل دیگری است که مانع تحقق و تحكیم دموكراسی در كشور مى‌شود. آخر چه دلیلی روشن‌تر از این می‌توان یافت كه «سیاست» در زبان رایج ما مترادف سرزنش و خشونت بوده و داشتن «مستبد عادل» رؤیایی است که تا هنوز روان خیلی‌ها را نوازش می‌دهد. در همین راستا دیده می‌شود دینی که آموزه‌های بلندی چون علم‌گرایی، عمل‌گرایی، قانون‌پسندی، محاسبه، عدالت‌‌پسندی، خیانت‌زدایی و امثال آن در قلب تعالیم آن موج می‌‌زند، تا سطح پشتی‌بانی از زمام‌داران خود‌كامه، خون‌ریز و درنده تنزل داده می‌شود.
کشیدن ماسک زیبای حزب به روی ساختار‌های قومی و قبیله‌ای و سپردن زمام «گله»ها به «خان»های سیاسی از هر‌رنگ و قماشی، دیواره دیگری است که فرا‌راه اراده‌ی آزاد شهروندان این کشور ایجاد گردیده است.
در این هژده سالی که گذشت، تمامی مهره‌های مطرح انتخاباتی ما، آری، تمامی آن‌ها، جفاهای نا‌بخشودنی در حق اراده‌ی ما مرتکب شده‌اند.
پرسشی که مطرح می‌شود، این است که چه کسی این بار حرمت رأی و اراده‌ی شهروندان را نگه خواهد داشت و چه کسی آن را با تقلب خواهد آلود و یا عطای آن را به لقای بیگانه‌گان خواهد بخشید؟
خدایا چنین مدار!