الحمدلله الذي علم الإنسان ما لم یعلم، وجعلنا من أهل القرآن والحکمة والقلم، والصلاة والسلام علی النبي الأکرم الذی أشرق بنوره دیاجیر الظّلَم، والذي جاء في کتابه: «هُوَ الَّذِي بَعَثَ فِي الْأُمِّيِّينَ رَسُولًا مِنْهُمْ يَتْلُو عَلَيْهِمْ آيَاتِهِ وَيُزَكِّيهِمْ وَيُعَلِّمُهُمُ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ وَإِنْ كَانُوا مِنْ قَبْلُ لَفِي ضَلَالٍ مُبِينٍ» [الجمعة: ۲] (اوست که در جامعه‌ای درس‌نخوانده،

دو سه هفته پیش، عبدالقدیر فطرت یکی از فرزانگان جامعه خویش را از دست دادیم، شب و روزی که سخنوران ما سی و هفتمین سالروز رحلت استاد خلیل الله خلیلی، ملک الشعرای قلمرو فارسی را تجلیل می نمودند. آن حادثه و آن سالروز مرا به یاد خاطره ای انداخت، و آن خاطره، دیدنی ها و

رساله اى را كه پیش رو دارید ترجمه یکی از سخنرانی های عربی استاد صلاح الدین سلجوقی است. علامه سلجوقی این سخنرانی اش را شامگاه چهارشنبه چهارم اپریل سال 1956 میلادی (15 حمل 1335 هجری شمسی) برابر با 23 شعبان سال 1375 هجری قمری در کنفرانسی که از سوی دفتر روابط عمومی کنفرانس اسلامی در

مصاحبه با بی بی سی نشستی تحت عنوان ریشه یابی بنیادهای فکری طالبان در دانشگاه بیرکبک لندن از سوی «کانون مطالعات و پژوهشهای خراسان» با شرکت جمعی از اهالی قلم، فرهنگیان و روزنامه نگاران برگزار شد. خواجه بشیر احمد انصاری پژوهشگر در امریکا سخنران اصلی این نشست علمی بود. او شواهدی در باب شباهت میان